Trillende handen

JBRR vindt het belangrijk dat jeugdbeschermers hun werk veilig kunnen doen. Toch zijn incidenten niet altijd te voorkomen. Wie wel eens grensoverschrijdend gedrag meemaakt, weet wat een impact dit kan hebben. Een van onze jeugdbeschermers deelt haar verhaal.

De moeder tegenover mij kijkt opnieuw op haar horloge. Haar vierjarig dochtertje begint wat te jengelen. We zitten al een tijd te wachten op de vader.

Toen het meisje nog een baby was, waren er zorgen over kindermishandeling en psychiatrie. Haar vader wilde niet meewerken met het Crisisinterventieteam en Veilig Thuis. De rechter sprak een jaar geleden een voorlopige ondertoezichtstelling en uithuisplaatsing uit. Het meisje woont sindsdien in een pleeggezin. Vandaag is er weer een begeleid bezoek waar zij haar ouders mag zien.

Stoppen
De ogen van het meisje lichten op als ze papa eindelijk ziet binnen binnenkomen. Hij maakt een verwilderde indruk, is gehaast en reageert geagiteerd op mij. Eenmaal in de bezoekersruimte pakt hij z’n dochtertje abrupt en erg hardhandig vast. Ze schrikt en moet huilen. Haar vader begint direct te schreeuwen. Dit gaat zo niet, ik moet het bezoek om veiligheidsredenen stopzetten. De afspraak is aangemeld als risicobezoek, dat betekent dat de beveiliging paraat staat.

Niet voor niets, zo blijkt al snel. Ik heb het woord ‘stoppen’ nog niet uitgesproken of het gaat mis. De vader vliegt over tafel, geeft mij een klap en pakt mijn polsen vast. Even wordt het zwart voor mijn ogen. Deze fysieke, gerichte agressie had ik niet ingecalculeerd. De beveiliging springt op en komt tussenbeide. Hij laat los en ik hap naar lucht. De peuter in de kamer kijkt me bedremmeld aan. Snel pak ik haar op en loop de kamer uit, weg uit deze situatie. Terwijl haar vader het pand uit wordt geëscorteerd, kijken haar moeder, pleegvader en ik hoe het met het meisje gaat. Als ze weer wat is bijgekomen van de schrik, worden de pleegvader en het meisje voor hun eigen veiligheid via de parkeergarage naar buiten gebracht.

Geen straf, maar hulp
Ik ben van de kaart, mijn handen trillen. Gelukkig word ik goed opgevangen door mijn collega’s en leidinggevende. Het Bedrijfs Opvang Team komt met mij praten. Er schieten allerlei gedachten door mijn hoofd:  ‘Het had ook anders kunnen aflopen’ en ‘Waar heb ik de afslag gemist’ zijn dingen die voorbij komen.

Samen met mijn leidinggevende doe ik aangifte op het politiebureau. Mij wordt gevraagd of ik wil meewerken aan een STOP-gesprek. Dit is mediation samen met de politie en de vader. Het voeren van een STOP-gesprek betekent dat er nog niet strafrechtelijk wordt vervolgt, maar dat als deze vader na het gesprek opnieuw de fout in gaat er wel vervolging met strafverzwaring volgt. Het eerdere delict wordt dan dus meegenomen. Ik vind dit een fijn idee, deze vader heeft immers geen straf maar hulp nodig. Goed dat de politie dit ook ziet.

Enorm zenuwachtig ga ik samen met een collega naar het gesprek. De vader biedt zijn excuses aan. Ik voel me hierna enorm opgelucht. Er valt een last van mijn schouders af en het maakt dat ik veel makkelijker kan loslaten.

Hoe gaat het nu?
Op dit moment ben ik ben nog steeds de jeugdbeschermer van dit meisje en haar ouders. Dat is niet altijd makkelijk, maar met de steun van mijn collega’s lukt het. Wat ik van dit incident heb geleerd is dat ik na een nare gebeurtenis vaak het contact direct afbrak. Nu ik ervoor heb gekozen om de confrontatie aan te gaan, merk ik dat dit fijn is. Het zorgt ervoor dat ik het beter af kan sluiten. Ook al was het heel spannend.

Het is echt niet ok
Ik vind dat we in de jeugdbescherming een grens moeten trekken waar het gaat om intimidatie, grensoverschrijdend gedrag en fysiek geweld. We zijn vaak geneigd om begrip te hebben voor dergelijk gedrag van ouders omdat zij met heftige emoties te maken hebben. Maar het is echt niet ok als wij worden uitgescholden, bedreigd of mishandeld. Net zoals dat niet ok is voor de kinderen die we beschermen.

Het was fijn om te merken dat we het – ook op dit soort nare momenten – binnen en buiten JBRR echt samen doen. In de keten zie ik dat we met elkaar uit zijn op zorgen, niet op straffen. En het wordt gezien: wij zijn ook maar mensen die het beste willen doen voor kind en gezin.

Aanpak grensoverschrijdend gedrag
JBRR vindt het veilig werken van medewerkers van groot belang: het is immers van grote invloed op het vermogen om het vak goed uit te kunnen oefenen. Daarom doen we bij intimidatie van jeugdbeschermers, door bijvoorbeeld het publiceren en verspreiden van persoonlijke gegevens, aangifte bij de politie.

Sinds de zomer van 2021 is het kabinet bezig om een wetsvoorstel op te stellen voor het strafbaar stellen van daders die zich schuldig maken aan het publiceren van identificerende persoonsgegevens van medewerkers voor intimiderende doeleinden.