Cleo is 8 jaar oud als wij, mijn vriend en ik, zijn maatje worden via het vrijwilligersproject Big Brother Big Sister. Elke zaterdag komt hij. Hij voelt zich thuis, we doen leuke dingen met elkaar en we zijn er voor hem. Samen met zijn alleenstaande moeder zorgen wij voor een beetje stabiliteit in zijn instabiele jeugd. Toen ik zocht naar een nieuwe uitdaging wilde ik graag iets doen om kinderen veilig te laten opgroeien. Het liefst in mijn eigen regio. De vacature als tweede bestuurder bij JBRR sloot daar mooi bij aan!
Als ik terugblik op mijn eerste jaar bij JBRR was dit ook niet heel stabiel. Ik belandde al snel in een achtbaan. Na een maand vertelde voormalig bestuurder Arina Kruithof dat ze een andere baan had. En al snel werd duidelijk dat JBRR er financieel ook niet zo goed voor stond. Even dacht ik…wat nu? Nu sta ik er helemaal alleen voor! Zelf had ik nog te weinig inhoudelijke ervaring van het werkveld, dus leek de constructie van een directieteam de beste oplossing. Zowel programma-directeur Shirley Davis als bestuurssecretaris Metten Knüppe stemden hiermee in; dat gaf mij moed. Hiermee groeide het vertrouwen en de stabiliteit om verder te gaan. Ik nodigden hen uit voor een avond bij mij thuis, om elkaar ook op persoonlijk vlak beter te leren kennen. Vervolgens brachten we het management en de rest van de organisatie op de hoogte. Iedereen sprak zijn vertrouwen uit, dat vond ik heel bijzonder, omdat ik nog maar zo kort in dienst was.
Om de inhoud van het werkveld te leren kennen, ben ik mee gaan lopen in de organisatie. Ik wilde precies weten hoe het eraan toegaat bij de gezinnen waar JBRR bij betrokken is. Welke afspraken zijn er, waar loopt men tegen aan etc. Als je de achterliggende processen niet kent, is het ingewikkeld om een organisatie goed te kunnen besturen. Soms voelde het als zwemmen zonder zwembandjes, gelukkig waren mijn reddingsboeien Shirley en Metten altijd in de buurt.
In de loop van het jaar kwam er steeds een verrassing bij: zo merkte ik dat de relatie met de raad van toezicht niet optimaal was, het vertrouwen van onze opdrachtgever onvoldoende was, het keurmerkinstituut op onze nek zat met verbeterplannen, er was sprake van veel verloop en een hoog verzuim en als klap op de vuurpijl zegde mijn reddingsboei Shirley Davis in de zomer haar baan op. Als er zoveel ‘brandjes’ te blussen zijn, is het van belang om ervoor te waken dat, hetgeen zo belangrijk is, de kwaliteit en inhoud niet naar de achtergrond verdwijnt. Dit vroeg iets van mijn veerkracht, het leerde mij om lenig en creatief te zijn en mijzelf steeds aan te passen aan een nieuwe situatie. Anderzijds gaf mij dit ook energie en kan ik met trots zeggen dat de relatie met de opdrachtgever is genormaliseerd. Het heeft langer geduurd dan verwacht, maar men heeft gezegd: “we zien waar je mee bezig bent en we hebben er vertrouwen in”. De tussentijdse toets van het KMI in januari stemde ook positief. Al ons harde werken is niet voor niets geweest. Ik ben trots op de grote stappen die we met elkaar hebben gemaakt en dat JBRR er na zo’n turbulent jaar nog steeds staat. Dit hebben wij met zijn allen bereikt en vroeg iets van ieders veerkracht.
Terug naar Cleo en ‘onze’ kinderen. Van hen wordt ook verwacht dat zij zich steeds weer aanpassen aan nieuwe situaties; hetzij thuis, bij pleegouders of op een woongroep. Kinderen zijn vaak veerkrachtiger dan we denken. Als ik naar Cleo kijk, weet ik dat het goed kan komen met kinderen als hen stabiliteit geboden wordt. Cleo groeide op met een moeder die schulden had, in de gevangenis zat om die af te betalen en zelfs naar haar geboorteland wilde vluchten om onder haar schulden uit te komen. Zonder daarbij na te denken over de gevolgen voor haar zoon. Cleo is nu 26, komt nog geregeld bij ons langs, heeft werk en al een tijd een vaste relatie. Geloven in de veerkracht van kinderen, samen met het bieden van stabiliteit, kan de toekomst van een kind veranderen. Dit kan niet alleen vanuit JBRR, we hebben elkaar nodig…samen maken we het verschil! Ik heb ontzettend veel bewondering voor alle JBRR-collega's die hier dagelijks aan werken voor de 1700 gezinnen in Rijnmond.
