JBRR wil leren van de ervaringen van de ouders en jongeren die met ons te maken hebben (gehad). Deze ervaringen helpen ons de hulpverlening nog beter te laten aansluiten op de behoefte van de cliënt.
In het afgelopen jaar hebben we o.a. enkele dialoogsessies georganiseerd. Een groep medewerkers en cliënten gingen met elkaar in gesprek. Aan bod kwamen thema’s als: Hoe het is om als kind uit huis geplaatst te worden, of hoe het voelt als je eigen baby uit huis geplaatst wordt. De cliënten begrepen dat deze beslissing meestal niet voorkomen kan worden, maar gaven JBRR tips hoe deze pijn enigszins verzacht kan worden. Nazorg wordt bijvoorbeeld als heel waardevol gevonden door cliënten. Aandacht voor henzelf als ouder. Even bellen om te vragen hoe het gaat. JBRR kijkt terug op waardevolle en leerzame gesprekken en dit willen we graag voortzetten. Helaas is dit door de coronamaatregelen lastig. Het fysiek aanwezig zijn, de emoties kunnen zien en voelen, is van grote toegevoegde waarde in deze gesprekken.
Desondanks willen we nog steeds leren van cliënten. Franklina, een jongere uit de jongerenraad, heeft speciaal voor JBRR een ontroerende blog geschreven. Geheel gerelateerd aan een actueel maatschappelijk thema: discriminatie. Zij is zonder ouders opgegroeid en beschrijft hoe het is om als kind jezelf gediscrimineerd te voelen en waarom zij ook zo graag blonde lokken had gewild. De blog van Franklina helpt te realiseren wat een simpele vraag als: “Welke talen spreek jij?” kan betekenen voor een kind.
Blog
“Wat is jouw afkomst?”, vroeg ze. “Ik ben half Ghanees en half Kaapverdisch”, antwoordde ik.
“Oh, echt?! Wat een aparte combinatie. Die heb ik nog nooit gehoord. Spreek je ook twi of creole?”
“Nee, ik spreek alleen Nederlands en Engels.”
“Nou wat een neppe afrikaan ben jij!”
“Ik ben niet opgevoed door mijn eigen ouders.”
“Oh...”
Jup, Akward! Daar staan we dan, starend naar elkaar. Zo gaan ongeveer 85% van mijn gesprekken bij het ontmoeten van nieuwe mensen. Voornamelijk bij leeftijdsgenoten. Vervelend vind ik het. Ondanks dat ik er inmiddels aan gewend ben blijft het vervelend.
Elke keer word ik er weer aan herinnerd dat ik een andere opvoeding heb gehad dan de meeste mensen. Even een snelle recap: Ik ben geboren in Rotterdam. Toen ik vier was ben ik uit huis geplaatst en in het oude kindertehuis aan de Kruiskade geplaatst. Op mijn zevende verhuisde ik naar Hoek van Holland waar ik tot mijn 16e heb gewoond. Toen besloot ik om te verhuizen naar Schiedam waar ik een zelfstandigheidstraject inging tot mijn 18e. Daarna verhuisde ik weer zo snel mogelijk naar Rotterdam, waar ik me zo thuis voelde.
Wanneer je jong bent kijk je vaak op naar de mensen in je omgeving en die je op tv ziet. In mijn omgeving waren dit vaak autochtone Nederlanders met stijl haar, een witte huid en blauwe ogen. Ik vond ze tof en ze werden soms aardiger gevonden dan ik, dus ik wilde net als hen zijn. Mijn haar, kleur, bouw en gezicht begon ik steeds lelijker te vinden.
Toen ik 14 was kwam ik erachter wat straighten inhield. Mijn eigen kroeshaar kwam tot onder mijn oksels en was super dik. Maar toch wilde ik stijle haren net zoals Femke, één van mijn lievelings pedagogische medewerkers.
Drie jaar ging voorbij en inmiddels was mijn ooit zo mooie, volle afro ingeruild voor dunne stijle plukken die tot aan mijn schouders kwamen en dat kwam niet doordat ik het had geknipt. Mijn haar was door het straighten flink beschadigd. Nu besef ik dat mijn haar niet het enige was wat werd beschadigd. Zo ook mijn zelfbeeld, misschien nog erger dan voordat ik begon met straighten.
Inmiddels was ik vaker in Rotterdam te vinden. Daar zag ik vrouwen met verschillende haarstijlen. Vrouwen die op mij leken. Waarin een grote groep vrij en blij met hun afro rond liep. Steeds meer begon ik het ook op social media te zien en steeds meer kreeg ik spijt van de beslissing die ik 3 jaar geleden heb genomen. Puur om eruit te zien zoals de mensen om mij heen om zo één van hen te worden en me nooit meer anders te voelen.
Thank God dat ik toen nog geen kennis had van bleaching, want dat is iets wat ik niet kan terugdraaien. Op mijn 17e toen ik inmiddels 1,5 jaar in Schiedam woonde heb ik besloten om mijn haar kort te knippen. Dat was voor mij ook het moment dat ik begon aan mijn self-loving proces.
Ondanks dat ik een groot deel van mijn tijd in Hoek van Holland hele fijne gezinshuisouders heb gehad, had ik toch ook graag iemand willen hebben die mij stopte. Die me liet inzien dat ondanks dat we niet op elkaar lijken en we beide andere dingen meemaken ook ik er mag wezen.
Dat wanneer ik huilend thuis kwam, omdat ik weer werd weggepest van de kermis, ik niet alleen een “het komt goed” te horen krijg. Maar dat iemand mij had uitgelegd waarom ik werd gepest en wat mij nog te wachten stond. En dat het niks te maken heeft met de persoon die ik ben.
En als het niet heel veel gevraagd is dan had ik misschien nog wel liever iemand gehad die dezelfde pijn als ik had heeft gevoeld.
