“Een vrouw die al zóveel heeft meegemaakt…”

‘Wij werken vanuit vakmanschap, lef én passie’ kun je lezen in onze  missie. Een van de JBRR kernwaarden is dan ook: passie voor het vak. Binnen JBRR investeren we met het programma vakmanschap op de versterking, de erkenning én het zichtbaar maken van het vakmanschap van de jeugdbeschermer. Maar hoe ziet dat eruit in de praktijk?

Een van onze gedragswetenschappers geeft een kijkje in haar werk.

Ilja: “Tijdens onze interne casuïstiek commissie* namen twee jeugdbeschermers ons mee in een ingewikkelde casus. Zij stonden voor de vraag of  twee kinderen, waarvan één erg jong, nog bij hun moeder zouden kunnen blijven of dat een plek elders voor hen beter, veiliger zou zijn. En zo ja, welke plek zou dat dan kunnen zijn?

Al snel werd duidelijk dat deze jeugdbeschermers en hun gedragswetenschapper er álles aan wilden doen om deze kinderen samen met hun moeder – laten we haar Zara noemen – een veilige toekomst te gunnen. Met de noodzakelijke hulp natuurlijk.

Iedereen aan tafel voelde hoe graag de collega’s dit voor elkaar wilden boksen. En we begrepen allemaal zo goed waarom. Er werd op een bijzonder respectvolle wijze gesproken over Zara, een vrouw die al zóveel heeft meegemaakt. Geboren binnen een familie, een cultuur, waar gevoelens omtrent eer een grote rol spelen. Vertrokken uit een voor haar slecht huwelijk. In de ogen van haar familie de verkeerde keuze gemaakt. En nu draagt haar afkomst bij aan een zeer onveilige situatie voor haarzelf en haar kinderen. Zara maakt – misschien als gevolg van beperkingen en ook trauma – een andere inschatting van haar situatie dan dat wij doen. Ze is een moeder die onvoldoende kan profiteren van hulpverlening.  Een moeder die haar familie al is kwijtgeraakt, niemand meer lijkt hebben – behalve haar kinderen.

Iedereen aan tafel had hetzelfde doel voor ogen: er alles aan doen om deze kinderen bij hun moeder te laten blijven. Deze moeder moest haar kinderen bij zich kunnen houden. Maar wel op een voor hen veilige manier. En dat leek nu niet te lukken..”

Waardevol
“Hoe mooi zou het zijn als de buitenwereld zou kunnen zien en horen wat er gebeurt?” verzuchtte een van de deelnemers van de commissie. Ja, dacht ik meteen, dat zou echt enorm waardevol zijn. Een kijkje in onze keuken: zien en horen hoe uitgebreid en zorgvuldig er wordt stil gestaan bij een dilemma als dit. Hoe de impact van een beslissing wordt besproken en gewogen, de gevolgen voor de kinderen en hun moeder. En hoe hard we ons best doen om kinderen bij hun ouder(s) of familie te laten opgroeien.

Maar ook: wanneer je als jeugdbeschermer voelt dat dit veilig thuis of bij familie wonen ernstig in het gedrang komt en misschien niet op een veilige manier kan. Dan is het heel waardevol dat er een plek is waar je je twijfel kunt delen. Waar je collega’s kunt laten meedenken. En advies kunt vragen welke beslissing het meest in het belang van het kind is.”

“Het deed iets met mij”
“Dit gesprek deed iets met mij. In mijn hoofd ging ik terug naar wat er gebeurde en wat er werd gezegd. Waarom raakte het mij? Ik besefte: wat doen mijn collega’s dit goed. Zorgvuldig en met zoveel respect voor moeder en kinderen. De tijd nemen om ergens op terug te kijken en jezelf te (blijven) voeden met wat dat je oplevert: dat is wat mij betreft vakmanschap.

En mijn bijdrage? Voorbereiding, kennis en ervaring toevoegen, nieuwsgierig zijn, maar vooral: het gezamenlijk gesprek daarover met elkaar: dat maakt het voor mij compleet. Want jeugd beschermen doe je niet alleen. Dat doe je met elkaar.”

* Bij de casuïstiek commissie kunnen medewerkers van JBRR een vraagstuk neerleggen waar zij in vastlopen of een dilemma ervaren. Met elkaar wordt vervolgens – vanuit diverse invalshoeken en met meerdere disciplines – gekeken naar mogelijke oplossingsrichtingen.